Een ingekorte versie van deze recensie werd eerder gepubliceerd in festivalkrant The Daily Starfish op 9 september 2016
Maurice le Noir presents: untitled (a conflict with concretism) door Loveday Smith/Orange Tea Theatre – 8 september 2016 – TOON i.h.k.v. Amsterdam Fringe Festival
‘This is a high art audience.’
De actrice zegt het nog maar even, voor wie het nog niet gemerkt heeft. Dit publiek toont een kunstpubliek en voert dit in alle elementen van de voorstelling door.
Ten eerste is er de locatie: een kunstgalerie/designwinkel in Amsterdam-West. Tussen de leuke spulletjes die net iets te duur zijn om in je rugzak te moeten proppen verzamelt zich een klein groepje geïnteresseerden. Vanwege de setting is het niet helemaal duidelijk of men voor de voorstelling of het assortiment komt, en sommige bezoekers lijken er zelf ook niet over uit te zijn. Men komt alleen of in duo’s binnen, en probeert vervolgens de eigen verwarring over de setting te verbergen door nonchalant door de winkel te slenteren. Er wordt wat gegraaid tussen kleding en gebladerd door boeken. Bij het boek ‘How to avoid the other tourists’ wordt even gegniffeld voordat het weer weggelegd wordt.
De publiekssamenstelling liegt er ook niet om. Men is jong en hip of grijs en net weggefietst van Oerol. Er zijn een paar vrouwen die zelf ook actrice zijn. Dit laten zij merken door elkaar luid te begroeten (drie smakzoenen) en te praten over de voorstellingen die zij zelf nog gaan spelen deze week. Voor aanvang claimen zij hun plek op de eerste rij. Een stel Oerolbezoekers blijkt familie van de makers te zijn. Een Engelssprekende man doet een imitatie van Nederlands publiek. Hij houdt een korte monoloog waarin hij beledigd is dat de iPad die als kassa fungeert geen bonnetjes print, en dat terwijl hij al elf jaar een vaste Fringe-bezoeker is.
Dit is een kunstpubliek, voor de duidelijkheid.
De actrice maakt grappen over kunst maken, en we lachen allemaal mee, want we snappen waar ze het over heeft. De actrices op de eerste rij lachen iets harder dan de rest.
Toch schemert er iets door dat er onder die ‘high art’ ook een gewoon publiek zit. Men weet niet wat hij aan moet met het gekregen A4’tje, verschuift langzaam naar het puntje van de stoel, twee laatkomers waren er zeker van dat het begon om acht uur.
Op het hoogtepunt gaat er een telefoon af. Het is een actrice op de eerste rij.
Dit publiek krijgt drie van vijf sterren.