Foto gemaakt door een bezoeker.

Recensie van het publiek bij de opening van Theater Rotterdam – gezien op 8 september 2017 bij Theater Rotterdam, locatie schouwburg

De meeste bezoekers van de opening van Theater Rotterdam lijken er niet helemaal bij te zijn. Misschien is het onwennigheid rondom de fusie, misschien is het even moeten opstarten na de zomerstop, maar duidelijk is dat slechts weinigen zich op hun gemak voelen in de ruimte.

Drie zoenen

De focus is naar binnen gericht, of juist extreem naar buiten. Aan het begin van de avond uit dit laatste zich vooral in het zien-en-gezien-worden. Er wordt wanhopig gezocht naar oogcontact met een min of meer bekend gezicht. Meer dan dat oogcontact, gevolgd door een hoge ‘Heeeeeee’ en drie zoenen, wordt het niet, waarna de cyclus zich herhaalt met een ander target.

Er is een voorstelling in de grote zaal, maar niet alle aanwezigen mogen die bijwonen. Met een half opgedronken cocktail in de hand staat een handjevol vervolgens een beetje ongemakkelijk om zich heen te kijken in de foyer. Ze bekijken de andere bezoekers of hun telefoonscherm.

Vervreemde toestand

Na de hoofdvoorstelling mogen de verloren zielen uit de foyer zich bij het publiek in de grote zaal voegen. Even lijkt er een groepsgevoel te zijn hervonden. Er wordt luid geapplaudisseerd en gefloten voor een onverwachte toegift van de technici, waarna het voltallige publiek het podium op stroomt om een feestje te bouwen.

Het duurt niet lang voor men tijdens het feestje weer in een vervreemde toestand terecht komt. Wie de massa bekijkt, ziet een verzameling enkelingen met een verdwaasd gezicht om elkaar heen draaien, soms een interactie vinden, maar snel weer loskoppelen van het hier en nu. Toch besluit niemand vroeg naar huis te gaan.

Enkelingen

Er worden vergeefse pogingen gedaan tot het voeren van gesprekken. Zinnen worden onderbroken door een begroeting van een min of meer bekende. Sommigen worden letterlijk uit een gesprek gesleurd. De voormalige gesprekspartners glimlachen flauw, wenden zich een beetje af en nemen een slok terwijl ze naar andere enkelingen gluren. Wie zijn focus extreem naar buiten heeft gericht, zoekt snel een oplossing door bijvoorbeeld de telefoon te pakken of een koptelefoon op te zetten. Anderen lopen op het ritme van de muziek een rondje door de ruimte.

De loskoppeling van de situatie wordt verder uitvergroot op het moment dat bezoekers geconfronteerd worden met één van de vele performances rondom het feest. Irritaties die geverbaliseerd worden, komen er waarschijnlijk harder uit door de staat van verwarring van de spreker.

Koptelefoon

Anderzijds is er ook veel enthousiasme dat niet helemaal klikt met datgene waar men enthousiast van wordt (de vraag is of dat erg is zolang men het naar zijn zin heeft, in de context van dit soort feesten). Zo is er een groepje wat oudere bezoekers dat zich verzameld heeft rond een statafel. Eén van de mannen heeft een koptelefoon bemachtigd, maar luistert naar de muziek zonder naar de bijbehorende performance te kijken. De koptelefoon wordt doorgegeven, er wordt steeds even met het hoofd bewogen, maar de functie van de koptelefoon wordt door niemand in het groepje ontdekt.

Ontnuchtering

Als het tl-licht aan gaat, kijkt men even met samengeknepen ogen om zich heen, zoals dat wel vaker gaat bij dit soort eindes. De ontnuchtering lijkt nu echter een beetje opluchting te geven. Langzaam sjokt het publiek richting de uitgang. Wie nog energie in zijn telefoon heeft, kijkt erop.

“Is er nog ergens een after?”