Foto door Mounir Chadli

 

Deze recensie verscheen eerder op de website van Café Theater Festival.

Recensie van het publiek bij Politieke Wanhoop door TG Toiletdames – gezien op 3 maart 2017 bij Café Weerdzicht te Utrecht

Het is te vol in dit land. Er is niet genoeg plek voor al die bezoekers die naar binnen willen komen.

Een half uur voor aanvang van de voorstelling komt het publiek van Café Weerdzicht lachend binnen, blij dat ze nog welkom zijn, stemformulier in de aanslag, maar die glimlach keert zich al snel om. Dan begint een barre tocht naar de achterkant van het café. Sommigen lijken niet eens te weten waaróm ze naar de overkant door willen stoten, het is gewoon vooruitgaan om het vooruitgaan.

Niet ver van de ingang zit een redelijk grote groep krampachtig de eigen positie te bewaken. Hoewel ze in woord laten blijken ervan op de hoogte zijn dat de ruimte beperkt is , hebben zij met hun stoelen een grote kring gebouwd. Ze laten in hun midden veel vloerruimte open. Met hun opstelling vormen zij een obstakel, maar bij iedere binnenkomer die zwoegt om voorbij hen te klimmen, voelen zij zich meer gesterkt in de eigen positie, alsof zij menen die verworven te hebben. Als later een artiest door de drukte niet te verstaan is, wordt er eerst gewoon doorheen gepraat, om daarna demonstratief op de stoelen te gaan staan. Andere, kleinere groepjes volgen het voorbeeld van deze grote minderheidsgroep.

Tijdens de voorstelling deelt het publiek zich plotseling op naar politieke voorkeur. Er wordt een harde scheiding gemaakt tussen links en rechts, zonder midden. Er worden stellingen geroepen, maar niemand lijkt te weten bij welke ‘kant’ de stellingen nou horen. De grote minderheidsgroep hoort bij rechts.

Verliezer in dit geheel is De Gewone Man, die eenzaam aan de toog zit. Hij voelt zich niet gehoord, voelt zich bedreigd door alle nieuwkomers en kan het niet hebben dat een vrouw in zijn buurt hogerop probeert te komen. Hij protesteert door hard te roepen. Als hij niet meer weet wat hij moet zeggen, stoot hij gewoon klanken uit.

Toch blijft de sfeer in dit uurtje redelijk gemoedelijk. Mensen proberen elkaar te overstemmen, vooral om te praten over voorstellingen die zij eerder die avond hebben gezien. Er worden drankjes voor elkaar gekocht, ook voor volslagen onbekenden. Er ontstaat, ondanks de polarisatie, geen echte ruzie.

Jammer genoeg blijken op het einde de meeste bezoekers rechtser dan zij zelf denken. Of ze nou blijven zitten of weer naar buiten gaan, op zoek naar geluk op een andere plek, ze hebben geen geld over voor kunstenaars. Maar ze willen wel graag hun stem uitbrengen.