Het duurt niet lang voor men tijdens het feestje weer in een vervreemde toestand terecht komt. Wie de massa bekijkt, ziet een verzameling enkelingen met een verdwaasd gezicht om elkaar heen draaien, soms een interactie vinden, maar snel weer loskoppelen van het hier en nu. Toch besluit niemand vroeger naar huis te gaan.
Dus: laten we maar doorgaan met het eruit pikken van een aantal publieksleden en hun afweermechanismen uitvoerig beschrijven, gevolgd door een grap over sangria.
Wie zijn fifteen minutes of fame nog steeds niet heeft gehad, probeert ze in de theaterzaal te claimen. Natuurlijk gaat dit gepaard met de nodige Hollandse bescheidenheid, die zich vooral uit in het hardop verkondigen níet in de schijnwerpers te willen staan.
Het publiek van Boulevard du Nord, een afsplitsing van het beeldende kunstenpubliek van Route du Nord, neemt de proef op de som: wat als theater als product verkocht wordt? Sterker nog: wat als het gratis wordt weggegeven?
Alsof er een knop omgezet wordt, begint men al zittend te dansen. Niemand lijkt de juiste maat te kunnen vinden, en de bewegingen worden beperkt door de armleuningen. Na acht maten houdt de dans abrupt op. Vergis je niet: er is iets in gang gezet.
Eenmaal door het poortje heen, ziet men op het podium tien kassameisjes zitten, hun blauwe uniforms fel verlicht door een grid van tl-balken, dat ook boven de tribune hangt. Dit beeld lijkt geconditioneerd gedrag te triggeren. Men probeert een goede plek in de rij te vinden, en verplaatst desnoods een stuk of drie keer.
Op de weg rijden claxonnerende auto’s voorbij, waar uit elk raam iemand met een rood-wit shirt hangt. Een klein clubje publiek komt samen op de plek waar alle sportliefhebbers op dit moment niet zijn: de sportschool.
Er wordt aan de zaal gevraagd wat mannen beter moeten doen. Een vrouw zegt ‘luisteren’, maar daar wordt niet op gereageerd. Een man even verderop roept ‘Luisteren!’, en aan hem wordt meteen gevraagd wat hij bedoelt.
Seven Years door Teddy Shouldn’t Smoke – 13 april 2017 – WORM/UBIK te Rotterdam
Het is fascinerend om te zien hoe het verzetten van een paar stoelen zo veel persoonlijke dilemma’s kan veroorzaken. Wat betekent het om te kijken, en om bekeken te worden?
De gewone mens die iets officieels moet doen, is de mens op zijn aandoenlijkst.
De Biecht presenteert: Circus Biecht! door De Biecht – gezien op 26 januari 2017 – Theater Walhalla te Rotterdam
Dames en heren, hooggeëerde artiesten, jullie zijn in groten getale op komen dagen om in het knusse Theater Walhalla het publiek te mogen aanschouwen. We hebben voor jullie een bonte verzameling van acts samengesteld.
Ouds & Nieuws Show 2016 door Orde van de Dag – 17 december 2016 – Rotterdamse Schouwburg
Het gebrek aan een moraal, of een besef daarvan, speelt door in de rest van de show. Men is vooral gekomen om te lachen om acteurs die moeten improviseren, en om eraan herinnerd te worden wat er het afgelopen jaar ook alweer allemaal gebeurd is.
WORMenVOER door Worm&Voer – 16 december 2016 – UBIK Rotterdam
Juist omdat we elkaar (bijna) allemaal kennen, zouden we een elleboog in de zij of een oplichtend schermpje eerder accepteren. Toch zorgt de ‘onder ons’-sfeer ervoor dat men meer rekening met elkaar en de artiesten houdt.
Time Window Festival – 14, 15 en 16 oktober 2016 – Time Window te Rotterdam
Niet alleen de kunstenaar wordt publiek, het publiek wordt hier ook kunstenaar. In de verschillende programmaonderdelen wordt een uiteenzetting gemaakt van alle mogelijke vormen van publieksparticipatie. Van een vierde wand die doorbroken wordt tot een interactief kunstwerk, tot uitgenodigd worden om onderdeel van het werk te worden. En de kunstenaars willen veel van de bezoekers.
A Different Night at the Opera – 27 mei 2016 – Rotterdamse Schouwburg
Maar dan gebeurt het. Voordat ik het weet ben ik zelf het publiek waarover ik schrijf geworden. Door de combinatie van groepsdruk, bier en lichte verontwaardiging over de uitloop van het programma, laat ik me meeslepen en doe iets waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen: ik loop weg bij de voorstelling.
