Op Over het IJ zien we het publiek van Beyond Consent grijpen naar de gebruikelijke vormen om ongemak te vermijden, maar een deel kiest een verrassende nieuwe invalshoek.
Oefenen voor iets groters
Normaal gesproken zou de nieuwe aflevering getoond worden aan de zaal, die wordt dan live nabesproken met gasten én publiek. Vanavond wordt het iets anders vormgegeven: het publiek volgt thuis een livestream, en wie vragen heeft mag zich aanmelden voor een Zoom. Dat Zoomgesprek is op de livestream te zien op een net iets te kleine tv op een podium.
Trippen op weemoed
Hier geen Zoom-moeheid, eerder het zoeken naar de grenzen van het medium, zoals bijvoorbeeld het mixen van publiek en performers door middel van green screens. Op sommige momenten kan ik alleen maar denken aan het publiek dat er in levenden lijve zit: wat zien zij op dit moment? Zien zij mij? Wat mis ik?
Rollenspel in de chat
Een chatvenster rechts naast de livestream is het enige dat erop duidt dat er publiek aanwezig is. De chat is min of meer anoniem: er staan wel namen, maar zoals altijd op het internet kun je nooit zeker weten of iemand onder zijn echte naam schrijft. Twee chatters beginnen een roleplay, anderen springen gretig in om samen te fantaseren over hun ideale theateravond.
Donker en veilig
Mensen blijven eerst achterin de zaal staan bedenken hoe ze zich moeten positioneren tegenover de anderen. Om niet te veel op te vallen, doen ze alsof ze met iets anders bezig zijn, bijvoorbeeld even het haar goed doen of hun kaartje wegstoppen. Als het zaallicht begint te dimmen wordt de druk om een keuze te maken voelbaar.
Guilty pleasure
Tijdens het meebrullen met hun guilty pleasure (her)vinden velen een waardering voor het Nederlandstalige genre, vooral in de nummers waarbij de parodie minder nadrukkelijk is.
Het publiek en de koptelefoon
Wanneer was de laatste keer dat u tijdens een locatievoorstelling een koptelefoon op kreeg, en vervolgens gevraagd werd wanneer de laatste keer was dat u écht naar andere mensen keek?