Niemand wil naast een onbekende gaan zitten. Hoewel de stoelen duidelijk op afgemeten afstand van elkaar staan, wordt er meteen mee geschoven om maar zo dicht mogelijk op het eigen groepje te kunnen zitten, en zo ver mogelijk van de performers. Het duurt even voordat iedereen zit, ook al zijn we met niet veel. Vlak voor aanvang niest een vrouw in haar elleboog.
De focus is naar binnen gericht, of juist extreem naar buiten. Aan het begin van de avond uit dit laatste zich vooral in het zien-en-gezien-worden. Er wordt wanhopig gezocht naar oogcontact met een min of meer bekend gezicht. Meer dan dat oogcontact, een hoge ‘Heeeeeee’ en drie zoenen wordt het niet, waarna de cyclus zich herhaalt.
Dus: laat ik maar doorgaan met het eruit pikken van een aantal publieksleden en hun afweermechanismen uitvoerig beschrijven, gevolgd door een grap over sangria.
Wie zijn fifteen minutes of fame nog steeds niet heeft gehad, probeert ze in de theaterzaal te claimen. Natuurlijk gaat dit gepaard met de nodige Hollandse bescheidenheid, die zich vooral uit in het hardop verkondigen níet in de schijnwerpers te willen staan.
Het publiek van Boulevard du Nord, een afsplitsing van het beeldende kunstenpubliek van Route du Nord, neemt de proef op de som: wat als theater als product verkocht wordt? Sterker nog: wat als het gratis wordt weggegeven?
Alsof er een knop omgezet wordt, begint men al zittend te dansen. Niemand lijkt de juiste maat te kunnen vinden, en de bewegingen worden beperkt door de armleuningen. Na acht maten houdt de dans abrupt op. Vergis je niet: er is iets in gang gezet.
Bezoekers proberen het beveiligingspoortje te omzeilen en de tribune te bereiken via een andere weg. Een medewerker van de schouwburg probeert ze tegen te houden, maar kan niet op tegen het ongeduld van dit publiek. Op het moment dat ze aan een groepje bezoekers staat uit te leggen dat het allemaal bij de voorstelling hoort, glipt een ander groepje bezoekers achter haar langs.
