Ieder lijkt zich extreem bewust van de geluiden in de eigen kamer. Zodra mensen zelf per ongeluk een geluid produceren, of er klinkt iets buiten hun muren, krimpen ze een beetje in elkaar of proberen het snel op te lossen – soms op hilarisch luidruchtige wijze. Helaas: hun vakje is al geelomlijnd.
De gewone mens die iets officieels moet doen, is de mens op zijn aandoenlijkst.
In Café De Morgenster gaat het publiek nog een stapje verder, door zich op het podium te hijsen en in gesprek te gaan met de artiest. Het lijkt brutaal, maar er is een lange opbouw voor nodig, die alleen maar leidt tot een anticlimax.
Er lijkt een improvisatie plaats te vinden, waarin ieder voor zich probeert aan te voelen hoe die zich dient te gedragen in deze museumcontext. Moet een tekst op de muur uitgebreid gelezen worden, of kun je er gewoon langslopen?
