Niemand wil naast een onbekende gaan zitten. Hoewel de stoelen duidelijk op afgemeten afstand van elkaar staan, wordt er meteen mee geschoven om maar zo dicht mogelijk op het eigen groepje te kunnen zitten, en zo ver mogelijk van de performers. Het duurt even voordat iedereen zit, ook al zijn we met niet veel. Vlak voor aanvang niest een vrouw in haar elleboog.
Het voelt een beetje als een video-installatie in een museumzaal: je staat er even bij te kijken, vervolgt dan je weg naar wat er verder nog te zien is, maar je blijft de muziek horen, dus waarschijnlijk keer je uit nieuwsgierigheid nog eens terug. Misschien duidt de stilte in de chat erop dat sommige bezoekers thuis ongeveer hetzelfde doen.
Alsof er een knop omgezet wordt, begint men al zittend te dansen. Niemand lijkt de juiste maat te kunnen vinden, en de bewegingen worden beperkt door de armleuningen. Na acht maten houdt de dans abrupt op. Vergis je niet: er is iets in gang gezet.
Bezoekers proberen het beveiligingspoortje te omzeilen en de tribune te bereiken via een andere weg. Een medewerker van de schouwburg probeert ze tegen te houden, maar kan niet op tegen het ongeduld van dit publiek. Op het moment dat ze aan een groepje bezoekers staat uit te leggen dat het allemaal bij de voorstelling hoort, glipt een ander groepje bezoekers achter haar langs.
Men is gekleed voor de gelegenheid, al lijkt er geen overeenstemming over wat die gelegenheid is. De één is netjes gekleed voor de opera, de ander ziet eruit alsof ze ieder moment op een loopband kan stappen. Sommigen hebben een mengvorm tussen deze twee kledingstijlen gevonden.
Maar dan gebeurt het: voordat ik het weet ben ik zelf het publiek waarover ik schrijf geworden. Door de combinatie van groepsdruk, bier en lichte verontwaardiging over de uitloop van het programma, laat ik me meeslepen en doe iets waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen: ik loop weg bij de voorstelling.
De oudere vrouw naast mij zit tegen haar buurman aangeleund en doet een dutje. Af en toe schrikt ze op van een zanger of instrument achter zich, en zakt dan weer weg. Ik zie minstens vijf andere publieksleden hetzelfde doen.
