Witte tuinstoelen in een roze druipgrot. Foto door Mihai Gui

Recensie van het publiek bij Club Club Gewalt Reboot door Club Gewalt, gezien op 24 september 2020 bij Time Window te Rotterdam

Ik heb dat verlangen van stadsmensen om ‘terug’ naar de natuur te gaan nooit begrepen. Natuur is vies, onvoorspelbaar en bovendien gevaarlijk, zoals het afgelopen jaar opnieuw bleek. Het beviel mij dus wel prima om veilig thuis theater te kijken, maar kennelijk groeide bij anderen in een toenemend klinische wereld de behoefte om in een afgesloten ruimte elkaars dampen in te gaan zitten ademen.

Het publiek van Club Gewalt is niet alleen gelokt met de belofte van theater, maar ook meteen een natuurlijke ‘reset’ na een half jaar thuiswerken. Ik ben toch wel benieuwd hoe dat uitpakt.

Aftasten

Het is even zoeken in de grijze straten van Rotterdam-Noord, maar dan verrijzen ineens een paar wimpels van De Operadagen. In normale omstandigheden is het moeilijk voor te stellen dat dit oerlelijke kantoorgebouw als theater zou kunnen dienen, maar het zijn geen normale omstandigheden.

Niet alleen is het aftasten hoe we een groepsbezigheid als deze moeten balanceren met de coronamaatregelen, er ontstaat nog wat extra verwarring omdat er twee evenementen plaatsvinden in hetzelfde gebouw. Organisatoren hebben beiden hun best gedaan om het publiek te laten ontsmetten, stroomlijnen en doorvloeien, maar in het krappe trappenhuis gaat het al mis. Wie voor Club Gewalt komt, mag na aanmelding op een op de vloer getapet kruis gaan staan. Het andere publiek moet zich vervolgens door de mensen-die-keurig-op-anderhalve-meter-afstand-staan heen wurmen, met een mondkapje in de hand. Die hebben wij dan weer niet.

Muf

We mogen een voor een naar beneden, de kelder in. Op de traptreden is opnieuw met tape de anderhalve meter aangegeven. De strakke lijnen contrasteren met de graffiti op de muren, terwijl een Vlaamse stem uit een geluidsbox ons er nogmaals aan herinnert dat dit géén normale omstandigheden zijn.

Ik verwacht een soort muffe asbestkelder aan te treffen, maar beland in een doolhof van roze doeken. Nog steeds muf, maar anders-muf. Eenmaal aangekomen op de bestemming blijkt de hele ruimte bedekt met zachte stoffen en organische vormen. Er klinkt een brommende soundscape en er vallen druppels water, alsof we ons binnenin iets levends begeven. Dit publiek wil niet alleen een reboot, maar een hergeboorte met baarmoeder en al. De muziekinstrumenten en witte plastic tuinstoelen steken dan weer puntig af tegen de roze druipgrot, je zou bijna denken dat het pijn moet doen.

Eigen groepje

Het publiek komt in kleine groepjes binnen. Steeds blijven ze even afwachtend naar de ruimte staan kijken, voordat ze besluiten om een stoel uit te kiezen. Dat blijkt een uitdaging, want niemand wil naast een onbekende gaan zitten. Hoewel de stoelen duidelijk op afgemeten afstand van elkaar staan, wordt er meteen mee geschoven om maar zo dicht mogelijk op het eigen groepje te kunnen zitten, en zo ver mogelijk van de performers. Het duurt even voordat iedereen zit, ook al zijn we met niet veel. Vlak voor aanvang niest een vrouw in haar elleboog.

De poging om afstand van de performers te houden mislukt, die scharrelen rond tussen de stoelen en bieden drankjes aan. De meesten kiezen voor de optie met wodka, waarschijnlijk om van de spanning af te komen. Veel mensen duiken in elkaar op de harde stoelen: benen en armen worden over elkaar geslagen en niet losgelaten. De vrouw voor me lijkt zich ergens voor schrap te zetten, maar het is niet duidelijk waarvoor.

Stokstijf

Als iedereen zijn wodka heeft ontvangen, begint er een geleide meditatie. Van sommigen is het duidelijk dat ze dit vaker hebben gedaan. Beide voeten weer op de grond, ogen dicht en ademen maar. Gezien de omstandigheden voelt het diepe in- en uitademen in groepsverband een beetje raar. Ik ben niet de enige die op zijn hoede blijft: ik zie meer ogen rondspieden. Maar ook bij de gewillige participanten beginnen de benen en armen langzaam weer over elkaar te vouwen, schouders worden opgetrokken. De vrouw voor me houdt haar flyer stevig vast met twee handen.

Na die schijnbaar ontspannende introductie laat het publiek zich drie kwartier overspoelen door grote hoeveelheden licht en geluid, maar een volledige cleansing lijkt toch een stap te ver. Terwijl een soort harde gabberdisco uit speakers pompt, blijven ze stokstijf op hun stoel zitten. Als er blacklight schijnt is te zien dat er veel bloemetjespatronen worden gedragen, maar wel in combinatie met sportschoenen. De vrouw voor me heeft subtiel alleen een paar vergeet-me-nietjes op haar sokken.

Eigen methode

Na verloop van tijd, als de muziek wat rustiger wordt en dat lijkt te blijven, zakken de schouders in, een meisje gaapt, spieren verslappen alsof we een beetje beginnen te ontbinden. De alcohol zal ook wel helpen. Als het vrij abrupt afgelopen is, klinkt er een slap applausje. Of is het meer ontspannen?

Hoewel er instructies worden omgeroepen omtrent de weg naar buiten, besluit de groep toch een eigen methode te verzinnen. Via een route door de giftshop waar niemand durft te blijven hangen, belanden we weer op straat in de koude lucht. Er start in een groepje een nagesprek, maar de meesten vliegen meteen uit, allerlei kanten op.

Ik besluit om nog even bij het andere evenement te gaan gluren. Daar is geen mondkapje (meer?) te bekennen.