Sinds het schrijven van de eerste publieksrecensie ben ik nog een paar keer bij het Ro Theater gaan kijken. Het viel me op dat steeds het normale publiek vervangen was door grote groepen kinderen. Nu is kinderpubliek niet mijn genre, daarom vond ik dat ik niet de juiste persoon was om deze groepen te recenseren.
Recensie van het publiek bij Macbeth door Het Zuidelijk Toneel – gezien op 1 april 2016 – Rotterdamse Schouwburg
Een groot deel van het normaal zo grijze publiek bij dit soort titels is deze keer vervangen door middelbare scholieren. Er wordt hooguit één kauwgomverpakking opengetrokken. Er lijken hier betere afspraken dan bij het Ro te zijn gemaakt over het eten en rochelen in de zaal.
Op ongeveer de helft van de voorstelling blijkt echter dat dit publiek het gebrek aan eten en rochelen wil compenseren met een teveel aan tekst. Nadat er een paar harde dreunen geklonken hebben, blijft het clichématig rumoerig in de zaal. Als Lady Macbeth met roodgeverfde handen het toneel op komt lopen, beginnen de jongens naast mij iets te giechelen over ongesteldheid en ‘Daarom doet ze zo moeilijk’.
Deze keer ben ik zelf de ontvanger van de boze blik over de schouder. Op het moment dat de middelbare scholieren op mijn rij geluid maken, richt de vrouw voor me haar blik op mij. Ik krijg de neiging om haar na de derde keer te vertellen dat ik verdomme een volwassene ben met een hbo-diploma en een Vakpas, en dat ik sinds de vorige recensie echt wel beter heb leren omgaan met voorzetsels en bijwoorden, maar ik besef mij op tijd dat ik juist door geluid te maken mezelf zal tegenspreken. Als recensent moet je dat natuurlijk zoveel mogelijk vermijden.
Op het moment dat ik me bedenk dat dit misschien wel de duidelijkste versie van deze voorstelling is waarbij ik ooit in het publiek heb gezeten, hoor ik wat meisjes achter me overleggen of het verhaal wel klopt.
Waar je zou verwachten dat een bewerking met meer persoonlijk drama en minder wandelende bossen een jonger publiek zou aanspreken, blijkt op de rij achter mij het tegendeel. Een meisje roept na het applaus (bij tweede keer terugkomen van acteurs gaat helft van publiek staan): ‘Ik snapte er niks van!’. Van deze plottwist ben ik nog steeds niet helemaal bekomen.
Ik geef dit publiek drie van vijf sterren