De man is lam door Stichting Nieuwe Helden – gezien op 11 mei 2017 bij Theater Zuidplein te Rotterdam
In de foyer van Theater Zuidplein verzamelt zich een groep vrouwen, gehuld in jumpsuits, pantalons, blazers en herenschoenen. Ze betalen zelf hun kaartje en geven elkaar rondjes bij de bar. Wie goed kijkt, ziet dat er een paar mannen in de vrouwenmassa ronddolen.
Ze zitten eenzaam in een hoekje met een bordje eten op schoot, of proberen rechtopstaand van een kopje koffie te nippen en tegelijkertijd een flyer te lezen, gewatteerde jas over de arm gevouwen. Even verderop laat een man in een kappersstoel zijn baard bijwerken. Een mannelijke artiest hijst zich op het kleine podium in het theatercafé. De vrouwen bij de bar praten door zijn optreden heen.
Genderkwesties
Het publiek van De man is lam probeert met een voorstelling plus randprogramma een aantal genderkwesties aan te kaarten. Hoe hou je je als man staande in de moderne tijd? Er worden geen oplossingen geboden, enkel wat voorbeelden getoond van de volhardende man in al zijn facetten.
Zo is er de man die doet alsof hij van niets weet. Hij kiest een plek in de zaal en blijft daar stug zitten. Als een jonge vrouw hem erop wijst dat hij op haar stoel zit, reageert hij verontwaardigd. Hoe kon hij dat nou weten? Hij verplaatst zich naar zijn toegewezen plek, maar zorgt ervoor dat niemand op de omringende rijen het gemist kan hebben: ‘Ik heb ineens een stoelnummer!’
Verder zijn er de mannen die er vooral om moeten lachen. Terwijl er mannenstemmen uit de speakers klinken, zit het grootste deel van het publiek met een brede glimlach. Is dat uit herkenning, of uit minachting voor mannen met meninkjes?
Luisteren
Er wordt aan de zaal gevraagd wat mannen beter moeten doen. Een vrouw zegt ‘luisteren’, maar daar wordt niet op gereageerd. Een man even verderop roept ‘Luisteren!’, en aan hem wordt meteen gevraagd wat hij bedoelt. Hij bedoelt dat vrouwen beter moeten luisteren.
Gelach, veel lage bromtonen. Tot het woord ‘verkrachting’ valt. De collectieve adem stokt, de glimlach verdwijnt. Oh ja: je zou door al die vrouwelijke overheersing bijna vergeten dat dat probleem ook nog bestaat.
‘We zijn meer gelijk en samen onmachtig.’
Minderheid
Hoewel enkele mannen niet meer uit hun lollige kramp komen, in slaap dommelen of achterovergeleund met de armen over elkaar commentaar leveren, vormen die een kleine minderheid die niet het beeld van de gehele groep moet domineren. Er wordt in de zaal voornamelijk voorzichtig geglimlacht en stilletjes geknikt.
Na afloop moeten de vrouwen zich terugtrekken op het toilet om te kunnen zeggen wat ze ervan vonden, de mannen stappen gewoon in de foyer op de makers af om een hand geven. Misschien gaan we langzaam de goede kant op, met zijn allen.
Dit publiek krijgt drie van vijf sterren.