Illustratie door Saskia Janssen/Studio SKI
Voer door Nieuw Niks – gezien op Parade Utrecht
Er wordt door veel publieken op De Parade dit jaar gekozen voor hetzelfde thema: collectiviteit. En dan vooral het vormen van een mening als collectief. Ook buiten de tenten wordt het thema doorgevoerd. Bij de centrale kassa komen publieksleden in groepjes vragen wat andere mensen leuk vinden, en zijn daarbij niet bang om de absurdistische kant op te schieten (“Wat is uitverkocht? Doe die maar dan”).
Het publiek van Nieuw Niks (in Studio 7) kiest ervoor om het thema uit te beelden door in duo’s of groepjes van drie het gebrek aan een eigen mening te onderzoeken. Dit wordt geïllustreerd door een aantal van de duo’s dezelfde kleding aan te trekken of dezelfde gebaren te laten maken. Een groepje vrouwen komt voor aanvang van de voorstelling op hoge naaldhakken en met een cocktail in de hand de tribune op wankelen. Een paar rijen voor me zitten twee mannen in identieke outfits in een iets andere tint blauw. In hetzelfde tempo voeren ze dezelfde choreografie uit. Geleidelijk nemen ze dezelfde houding aan: voeten op het bankje voor hen, rug tegen het bankje erachter. Eén van de twee verliest hierbij zijn telefoon, die bijna tussen de tribune valt. Hij haalt snel alles uit zijn zakken, spreidt dat naast zich uit op de bank, en gaat voorzichtig weer gespiegeld aan zijn buurman zitten.
Tijdens de voorstelling laten de duo’s zien goed op elkaar afgestemd te zijn: als iemand een aanzet doet tot lachen, kijkt hij eerst of zijn buurman ook lacht, en maakt gebaseerd daarop het besluit om zelf ofwel te gniffelen, hardop te lachen of neutraal te blijven. Sommige duo’s kijken elkaar niet aan, maar blijven lichamelijk in contact door aan elkaars rug of been te voelen. Omdat niemand uit zichzelf hardop lacht of een andere reactie toont, blijft iedereen muisstil toekijken.
Binnen het thema is uiteraard ook ruimte voor uitzonderingen die de regel bevestigen: opvallend is één solospeler die eruit springt door absoluut niet bezig te zijn met de mensen om zich heen. Na eerst verwoed met haar voet mee te tikken op de muziek, laat ze ook met handgebaren zien volledig in de voorstelling op te gaan. Als er een onethisch voorstel over ons eten in de toekomst wordt gedaan (om het algemeen te houden; in tegenstelling tot andere recensenten vind ik dat een recensie geen belangrijke gebeurtenissen uit het plot moet verklappen), steekt ze dramatisch de handen in de lucht om ze vervolgens voor haar mond te slaan. Het zit hem niet zozeer in de expressie van haar reacties op de voorstelling, maar juist in de manier waarop ze dat volledig solo uitvoert, zonder ook maar één keer om zich heen te kijken.
Zelfs bij het verlaten van de tent wordt er geen individuele mening gevormd. Denk jij dat het waar is? Wil jij later naar een verzorgingstehuis? Wat zat er eigenlijk in die blauwe worstjes? Misschien weet iemand anders het.
Dit publiek krijgt drie van vijf sterren.