Niemand ontsnapt aan het zaallicht. De meesten zitten met een hand voor de mond en wekken zo de indruk van diepe concentratie. Wie durft het aan om namens de groep te spreken?
Er niet helemaal bij
De focus is naar binnen gericht, of juist extreem naar buiten. Aan het begin van de avond uit dit laatste zich vooral in het zien-en-gezien-worden. Er wordt wanhopig gezocht naar oogcontact met een min of meer bekend gezicht. Meer dan dat oogcontact, een hoge ‘Heeeeeee’ en drie zoenen wordt het niet, waarna de cyclus zich herhaalt.
Ongeduld
Bezoekers proberen het beveiligingspoortje te omzeilen en de tribune te bereiken via een andere weg. Een medewerker van de schouwburg probeert ze tegen te houden, maar kan niet op tegen het ongeduld van dit publiek. Op het moment dat ze aan een groepje bezoekers staat uit te leggen dat het allemaal bij de voorstelling hoort, glipt een ander groepje bezoekers achter haar langs.
Gelijk en onmachtig
Er wordt aan de zaal gevraagd wat mannen beter moeten doen. Een vrouw zegt ‘luisteren’, maar daar wordt niet op gereageerd. Een man even verderop roept ‘Luisteren!’, en aan hem wordt meteen gevraagd wat hij bedoelt.
4 Sterren? Dat zullen we nog wel eens zien.
Waarom gaan we eigenlijk nog naar het theater, als we de hele dag elk soort entertainment op een scherm kunnen bekijken? Het is een goede keuze om deze zoektocht neer te zetten tegenover vijf nietsvermoedende talkshowgasten. Wie wil er nog een pepermuntje?
Moraal van het verhaal
Het gebrek aan een moraal, of een besef daarvan, speelt door in de rest van de show. Men is vooral gekomen om te lachen om acteurs die moeten improviseren, en om eraan herinnerd te worden wat er het afgelopen jaar ook alweer allemaal gebeurd is.
Met de ogen dicht
De oudere vrouw naast mij zit tegen haar buurman aangeleund en doet een dutje. Af en toe schrikt ze op van een zanger of instrument achter zich, en zakt dan weer weg. Ik zie minstens vijf andere publieksleden hetzelfde doen.