Wie zijn fifteen minutes of fame nog steeds niet heeft gehad, probeert ze in de theaterzaal te claimen. Natuurlijk gaat dit gepaard met de nodige Hollandse bescheidenheid, die zich vooral uit in het hardop verkondigen níet in de schijnwerpers te willen staan.
Het publiek van Boulevard du Nord, een afsplitsing van het beeldende kunstenpubliek van Route du Nord, neemt de proef op de som: wat als theater als product verkocht wordt? Sterker nog: wat als het gratis wordt weggegeven?
Alsof er een knop omgezet wordt, begint men al zittend te dansen. Niemand lijkt de juiste maat te kunnen vinden, en de bewegingen worden beperkt door de armleuningen. Na acht maten houdt de dans abrupt op. Vergis je niet: er is iets in gang gezet.
Na twee dagen lang overspoeld te zijn door cafétheater en bijbehorende bezoekers, lijkt het concept ‘locatietheater’ eindelijk aangeslagen bij de Utrechters.
Haar wankele gevoel verspreidt zich onder de mensen. Doordat de artiesten in hoog tempo van het ene punt naar het andere bewegen, rest hen niets anders dan meebewegen om het verhaal te volgen. De hoofden slingeren van links naar rechts, allemaal tegelijk.
Plotseling begint een kelner ergens midden in de ruimte te roepen. Hij herhaalt de onmogelijke bestellingen van zijn klanten. Het publiek lacht: wat een rare bestellingen. Waarom zou je dat nou doen?
Er wordt een kind opgevoerd om de angst van de millennial om volwassen te worden en verantwoordelijkheid te nemen te verpersoonlijken. Vanaf het moment dat het kind wordt opgevoerd, al tijdens de soundcheck, klampt het publiek zich aan haar vast.
