H.E.A.R: Uitgerukt door Alex Klaasen & Henry van Loon – gezien op 23 augustus 2017 bij De Parade Amsterdam
Een van de wetten van Het Internet stelt dat het onvermijdelijk is dat een parodie voor oprecht aangezien zal worden, tenzij de grap nadrukkelijk aanwezig is – meestal dan. Zoals de meeste internetwetten is dit mechanisme ook toepasbaar op situaties in de analoge wereld. De grote gemene deler: er kan een onderscheid gemaakt worden tussen zij die ‘het’ snappen, en zij die erin trappen.
Sinds de millennials de ironie opnieuw hebben uitgevonden zijn daar echter nog een aantal nuances tussen gekomen. Het is een spectrum, laten we maar zeggen. Kijk maar eens rond op het Paradeterrein: kunt u het verschil zien tussen enerzijds twintigers die tennissokken, snorren en fanny packs dragen vanuit post-postmodernistische overwegingen, en anderzijds gewone modevolgers?
Ook in het theater is de wet steeds vaker bedoeld en onbedoeld van toepassing. Vaak gaat het om een verwarring over wat nu highbrow, lowbrow of een mengvorm is.
Dat is wel weer genoeg informatief gedoe, door met anoniem mensen afkraken op het internet!
Het publiek bij het concert van H.E.A.R. (Henry En Alex Rock) maakt van de gelegenheid gebruik om beide kanten te belichten. De ene kant wordt vertegenwoordigd door de vrouw die een kaartje koopt voor “Alex van Loon, die van de televisie”, de mensen die niet in de maat kunnen zwaaien (en bovendien de verkeerde kant op) en mensen die meedrummen op hun schoot.
Aan de andere kant van het spectrum heb je diegenen die er een sport van maken om met hun vriendengroepje expres de verkeerde kant op te zwaaien en uit de maat te klappen. Een vrouw voor me laat weten dat ze het snapt door uit elke gezongen zin een woord te herhalen en vervolgens een traan weg te vegen. De vrienden van een man die op het podium in een bitterbalkostuum wordt gehesen, maken er een show van door overdreven dubbel te liggen en alles te filmen.
Naarmate het concert vordert zie ik steeds meer mensen uit de laatste groep een ontwikkeling doormaken. Tijdens het meebrullen met hun guilty pleasure (her)vinden velen een waardering voor het Nederlandstalige genre, vooral in de nummers waarbij de grap minder nadrukkelijk is. Zodra er iets ‘mag’, vallen ze meteen in. Meezwaaien, klappen, deinen (vaak gecombineerd), twee (middel)vingers in de lucht, opstaan gebeurt met zoveel haast dat er overal bierglazen omvallen.
Na een paar nummers begint bij sommigen het zelfbewustzijn weer in te dalen. Dit lijkt vooral een groepsgebonden proces: wie opzij kijkt en zijn vrienden ziet meedeinen, voegt zich erbij; wie in zijn groepje de ironie wat hoger in het vaandel heeft staan, zakt weer achterover, slaat de armen over elkaar, en steekt de snor met een besmuikt lachje in de lucht. Ze mogen natuurlijk niet denken dat je zit te genieten.
Ik geef dit publiek drie sterren.*
* Aangezien dit het internet is: nog eens de disclaimer.