Deze recensie verscheen eerder op de website van Café Theater Festival.
Recensie van het publiek bij in debad door Djuna – gezien op 3 maart 2017 in Café De Morgenster te Utrecht
Een bekend fenomeen op het Café Theater Festival is de cafébezoeker die zijn ongezouten mening geeft. Hij of zij doet dit door geluidjes te maken tijdens de voorstelling, iets te roepen, of door stilletjes maar met grote gebaren een stem uit te brengen op het stemformulier.
In Café De Morgenster gaat het publiek nog een stapje verder, door zich op het podium te hijsen en in gesprek te gaan met de artiest. Het lijkt brutaal, maar er is een lange opbouw voor nodig, die alleen maar leidt tot een anticlimax.
Het begint ermee dat nietsvermoedende stamgasten van De Morgenster worden overvallen door een horde publiek die zich in het smalle café wurmt. Een stamgaste die rustig aan haar wijntje dacht te zitten kijkt verbaasd om zich heen. Haar kompaan grapt dat hij speciaal is gekomen voor kunst en cultuur. Een nieuwkomer verwondert zich over het café, hij is er gek genoeg nog nooit geweest.
Het wordt langzaam steeds voller in het café, het lijkt erop dat steeds meer mensen zich willen mengen in het debat. Jassen en tassen worden op stoelen gelegd, maar die stoelen blijken later toch een essentieel element voor de ruimteverdeling. Om van de ene kant naar de andere kant van het café te komen, moeten bezoekers zich langs elkaar zien te schuiven, de tassen strategisch opgetrokken. Enkele dames zitten het schouwspel rustig te bekijken, met hun benen gestrekt in het smalle gangpad.
Als er een dame in badpak het café in stapt en zich een weg naar voren baant, wordt er gejoeld en gefloten.
Zodra de mogelijkheid gegeven wordt om het podium op te stappen, wordt die echter niet gegrepen. Er wordt terughoudend gereageerd, zenuwachtig gelachen. Een meisje wordt op het podium geroepen, maar blijft zitten. Als ze eenmaal in het bad zit, blijkt dat ze geen stelling heeft voorbereid. Dus kiest ze maar voor wereldvrede. Een vriendin van haar die is blijven zitten roept iets, maar zodra er naar haar wordt gekeken, doet ze alsof ze niets gezegd heeft.
Na het teleurstellende gesprek over wereldvrede, waar weinig respons vanuit de zaal op kwam, wordt de stamgast die voor kunst en cultuur kwam aangesproken. Hij doet alsof hij niet doorheeft dat het over hem gaat, maar de rest van het publiek ziet zijn kans schoon om zelf niet te hoeven spreken. Hij krijgt beduidend meer bijval dan het meisje als hij het podium op klimt. Typisch genoeg heeft ook hij, als het erop aankomt, niets toe te voegen. De vrouw in het badpak mag het woord doen, met prikkelende stellingen en argumenten, maar daarna ontvangt híj het applaus.
Wellicht moest dit publiek nog even opwarmen voor het weekend. Misschien kwam het onverwacht dat er deze keer wel degelijk naar hen geluisterd zou worden. Voor de volgende keer zijn ze, als het ooit zo ver weer komt, hopelijk goed voorbereid.
Dit publiek krijgt drie van vijf sterren.