Disclaimer: deze foto is volstrekt willekeurig van de facebookpagina van Orde van de Dag geplukt. Dit publiek zit niet in de Rotterdamse Schouwburg en ook niet bij de Ouds&Nieuws Show van 2016. De fotograaf is ook niet bekend. Indien deze foto niet door Publieksrecensies gebruikt mag worden om de eigen berichten beter op facebook te laten presteren, kan contact opgenomen worden met de redactie.
Recensie van het publiek bij Ouds & Nieuws Show 2016 door Orde van de Dag, gezien op 17 december 2016 in de Rotterdamse Schouwburg
Buiten is het te koud om zonder handschoenen te fietsen, binnen dromt het publiek van Orde van de Dag samen voor de deuren van de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg.
Wat we vaak zien bij publiek van deze zaal, is dat de horde vooral bezig is met zo snel mogelijk een goede plek op de rode stoelen bemachtigen. Een strategie die veel gebruikt wordt is het verschuilen achter een betonnen paal, of naar het toilet gaan om daarna voorin de rij aan te sluiten. Jassen worden niet achtergelaten bij de garderobe, uit angst de gunstige plek in de rij en dus de zaal kwijt te raken. Ervaren kleinezaalbezoekers weten dat de truc zit in het meteen doorlopen naar de andere kant van de tribune.
Wat ‘een gunstige plek’ precies inhoudt, is vanavond anders. Wie liever niet het risico loopt om een microfoon onder de neus geduwd te krijgen, moet zo veel mogelijk naar het midden van de tribune schuiven.
‘Zij moest toch?’
Er wordt aangekondigd dat het publiek vanavond de moraal van dit kerstverhaal mag bepalen. Het blijft stil. Een mevrouw aan het gangpad wordt bedreigd met een microfoon, en zal moeten antwoorden zolang niemand zijn hand opsteekt. Een man aan het andere gangpad merkt voorzichtig op dat ‘zij toch moest’ en ontkomt aan de microfoon.
Uiteindelijk melden zich twee vrijwilligers, die het voor elkaar hebben gekregen om op de slechtst bereikbare plekken in de zaal te gaan zitten. Als ze eenmaal de microfoon te pakken hebben, steken beiden een lang verhaal af over een klein krantenbericht. Beide berichten gaan over rijke, witte personen, die een eenmalige actie hebben ondernomen die vast heel goed bedoeld was, maar niets wezenlijks heeft veranderd in het leven van een minder bedeelde ander. De triomfantelijkheid en langdradigheid waarmee de anekdotes verteld worden, vallen op. Misschien wordt hier gepoogd om te laten zien waarom het Woonreferendum een paar weken terug toch niet bleek te leven in deze stad. We gaan snel door met de show.
Echokamer
Het gebrek aan een moraal, of een besef daarvan, speelt door in de rest van de show. Men is vooral gekomen om te lachen om acteurs die moeten improviseren, en om eraan herinnerd te worden wat er het afgelopen jaar ook alweer allemaal gebeurd is. De hoofden buigen zich naar elkaar toe als een nieuwsfeit de eigen echokamer het afgelopen jaar niet bereikt heeft, men te ver aan de verkeerde kant van de twintig zit om te weten wie die man met die hoed van dat liedje is, of bij een Bijbelse referentie.
Gaat dit over een gebrek aan moraal, aan onwil om iets te doen? Is dat je wel aan te rekenen als je ergens niet van op de hoogte bent? Het publiek houdt het in het midden. Het is ook allemaal zo ver van hun bed.
Dit publiek krijgt drie van vijf sterren.