Bezoekers proberen het beveiligingspoortje te omzeilen en de tribune te bereiken via een andere weg. Een medewerker van de schouwburg probeert ze tegen te houden, maar kan niet op tegen het ongeduld van dit publiek. Op het moment dat ze aan een groepje bezoekers staat uit te leggen dat het allemaal bij de voorstelling hoort, glipt een ander groepje bezoekers achter haar langs.
Men is gekleed voor de gelegenheid, al lijkt er geen overeenstemming over wat die gelegenheid is. De één is netjes gekleed voor de opera, de ander ziet eruit alsof ze ieder moment op een loopband kan stappen. Sommigen hebben een mengvorm tussen deze twee kledingstijlen gevonden.
Er wordt aan de zaal gevraagd wat mannen beter moeten doen. Een vrouw zegt ‘luisteren’, maar daar wordt niet op gereageerd. Een man even verderop roept ‘Luisteren!’, en aan hem wordt meteen gevraagd wat hij bedoelt.
Waarom gaan we eigenlijk nog naar het theater, als we de hele dag elk soort entertainment op een scherm kunnen bekijken? Het is een goede keuze om deze zoektocht neer te zetten tegenover vijf nietsvermoedende talkshowgasten. Wie wil er nog een pepermuntje?
Het is fascinerend om te zien hoe het verzetten van een paar stoelen zo veel persoonlijke dilemma’s kan veroorzaken. Wat betekent het om te kijken, en om bekeken te worden?
De gewone mens die iets officieels moet doen, is de mens op zijn aandoenlijkst.
Na twee dagen lang overspoeld te zijn door cafétheater en bijbehorende bezoekers, lijkt het concept ‘locatietheater’ eindelijk aangeslagen bij de Utrechters.
