Mensen blijven eerst achterin de zaal staan bedenken hoe ze zich moeten positioneren tegenover de anderen. Om niet te veel op te vallen, doen ze alsof ze met iets anders bezig zijn, bijvoorbeeld even het haar goed doen of hun kaartje wegstoppen. Als het zaallicht begint te dimmen wordt de druk om een keuze te maken voelbaar.
De actrice maakt grappen over kunst maken, en we lachen allemaal mee, want we snappen waar ze het over heeft. De actrices op de eerste rij lachen iets harder dan de rest.
Waar publieken die ik eerder zag in zo’n interactieve vorm, iets leken te willen zeggen over gebrek aan cohesie of het falen van het poldermodel, heeft dit publiek een positievere instelling. Wellicht komt het doordat de groep veel kleiner is en de teams dus ook: als je niet (leuk) meedoet, valt het niet alleen de recensent op.
