Zodra ze merken dat ze in beeld zijn, gaan ineens de handen in de lucht, staan ze op, beginnen wild te dansen, pakken snel hun rekwisieten erbij. Sommigen zien we vanaf het begin al een feestje bouwen, maar de meesten herhalen dit patroon van stilzitten-opmerken-handjes omhoog. Is dit een leuk stukje publieksparticipatie of een open auditie?
De eenzame hoofdjes zitten met grote ogen naar hun scherm te kijken. Van sommigen dacht ik dat ze hun camera niet aan hadden staan en in plaats daarvan een profielfoto lieten zien, maar ze blijken gewoon doodstil te zitten. Wie alleen zit lijkt meer gespannen af te wachten wat er gaat gebeuren tijdens de monoloog van het konijn.
Een chatvenster rechts naast de livestream is het enige dat erop duidt dat er publiek aanwezig is. De chat is min of meer anoniem: er staan wel namen, maar zoals altijd op het internet kun je nooit zeker weten of iemand onder zijn echte naam schrijft. Twee chatters beginnen een roleplay, anderen springen gretig in om samen te fantaseren over hun ideale theateravond.
In het theater zou dit gebrek aan onverdeelde aandacht ronduit onbeschoft zijn geweest, maar door de technologie maakt het niet uit. Wie er last van heeft, kiest gewoon voor een ander perspectief. Wie wel graag naar het publiek gluurt tijdens het theaterkijken, kan zich nu verlekkeren aan de interieurkeuzes van anderen.
