Recensie van het publiek bij De Konijn Monologen door TG Tiefschnee, gezien op 21 mei 2020, online
Hooggeëerd publiek, u dacht veilig te zijn in uw thuistheater? Helaas voor u maakt Publieksrecensies.nl een langverwachte doorstart, want onze recensent staat te trappelen om uw virtuele optreden te analyseren en beoordelen. Publieks-wat? Optreden? Beoordelen? Waar gaat dit nou weer over? Lees het hier (opent op nieuw tabblad)
Het is een mooie lenteavond in mei. De zon schijnt, het is warm, de bomen en het gras lijken iets groener dan ooit, en op verschillende plekken in Nederland kruipen mensen met hun laptop op de bank om in te loggen bij een Zoomconferentie waar een monoloog zal plaatsvinden.
Waarschijnlijk zijn ze op zoek naar een beetje gezelschap, een beetje aanspraak, na alweer acht weken isolatie. Misschien heb ik het me door het thuiszitten gewoon verbeeld, dat van die bomen en dat groen.
Ook dit publiek verzamelt en ordent zichzelf in een grid, ieder in zijn eigen hokje. Ik ben een beetje later bij de inloop en val midden in een gesprek, of eigenlijk drie gesprekken. De isolatie zal er wel iets mee te maken hebben. Hoewel, de meest spraakzame types zitten niet alleen, maar met z’n tweeën voor de camera.
In één van de hokjes verschijnt een vent in een roze konijnenpak. Wél alleen.
Zoals de nieuwe zoomtheater-etiquette voorschrijft, moeten we bij aanvang onszelf muten en ervoor zorgen dat we allemaal hetzelfde zien: het konijn in zijn huis in het groot, het publiek in het klein erboven of ernaast. Eén iemand filmt zichzelf met een smartphone of tablet van onderen en unmute(t? d?) zich(?) een paar keer per ongeluk, maar het lijkt niemand op te vallen.
Het konijn verhaalt over de huisregels in zijn hol, de angst om opgegeten te worden en dat hij nog niet weet hoe hij moet overwinteren. Het konijnenpak lijkt minstens acht weken niet gewassen.
Tijdens zijn monoloog valt me op hoe verschillend de mensen voor de camera zitten, afhankelijk van de samenstelling van hun gezelschap thuis. Wie met z’n tweeën zit maakt het gezellig. Duo’s zitten tegen elkaar aangeleund, maken opmerkingen en overleggen soms even. Ze zijn ook expressiever naar de camera: lachen vaker en duidelijker om de grappen van het konijn.
De eenzame hoofdjes zitten met grote ogen naar hun scherm te kijken. Van sommigen dacht ik dat ze hun camera niet aan hadden staan en in plaats daarvan een profielfoto lieten zien, maar ze blijken gewoon doodstil te zitten. Wie alleen zit lijkt meer gespannen af te wachten wat er gaat gebeuren tijdens de monoloog.
De expressieve duo’s vallen terug op de theateretiquette, waar reacties geven toch een sociaal gebeuren is. Hoorbaar lachen om een grap van een acteur is een signaal naar hem dat je het naar je zin hebt, of op zijn minst nog zat op te letten. Op dit medium werkt dat niet: hij hoort je niet en ziet je lachende gezicht waarschijnlijk ook niet tijdens het spelen. Doen ze het dan voor elkaar? Of voelen ze zich vrijer omdat ze toch al niet in een stil huis zaten? De voorstelling is voorbij voordat ik een antwoord vind.
We klappen, proosten, zwaaien naar onze webcams. Sommigen met een beetje vertraging.
Tijdens het nagesprek blijkt dat een paar publieksleden gewoon in hetzelfde huis in een andere kamer zaten. Hier wordt verontwaardigd op gereageerd. Opnieuw zijn de duo’s het meest aan het woord. Een man probeert een eigen monoloog af te steken, inclusief grappen. Het gesprek verstomt even als blijkt dat één van de eenzame hoofden vanuit een ziekenhuisbed heeft meegekeken.
Dan gaat het toch al snel weer over het gewone theater. Wie heeft deze monoloog al eerder gezien? In het echt, in de buitenlucht? Gaat hij nog vaker herhaald worden? Of zeggen jullie expres steeds dat het de laatste keer is? Haha, weten jullie nog: Soldaat van Oranje?
Ik zit er met mijn microfoon uit naar te luisteren en ontdek een gat in mijn vaal geworden thuiswerk-joggingbroek. Is dit écht de laatste keer dat dit publiek het verhaal van het konijn wil horen, of zullen er altijd actualiteiten terugkomen waar zijn monoloog bij past?
Dit publiek krijgt drie van vijf sterren.