Het publiek bleef bij deze voorstelling verborgen, dus we hebben geen idee. Misschien zat er ook iemand midden op straat. Moet ze zelf weten, toch? Stockphoto via Pexels

Recensie van het publiek bij DIEHELEDING KOMT, (niet) gezien op 15 augustus 2020

Hooggeëerd publiek, u dacht veilig te zijn in uw thuistheater? Helaas voor u maakt Publieksrecensies.nl een langverwachte doorstart, want onze recensent staat te trappelen om uw virtuele optreden te analyseren en beoordelen. Publieks-wat? Optreden? Beoordelen? Waar gaat dit nou weer over? Lees het hier (opent op nieuw tabblad)

Op deze hete zomeravond is braaf Netflix kijken ook maar zo saai. Het publiek van DIEHELEDING is door een teaser naar een nader te bepalen online locatie gelokt. Tegen betaling krijgen ze een geheime link toegestuurd zodat ze discreet de livestream kunnen volgen. Sommigen met wat meer exhibitionistische neigingen zetten foto’s op Instagram, alleen voor hun volgers. Laptops tussen verkreukeld beddengoed naast verschillende etenswaren – ieder z’n ding, laten we maar zeggen.

Perverselingen die stiekem naar de rest van het publiek willen gluren komen hier niet aan hun trekken, want op beeld verschijnen alleen de makers. Zelfs op Insta zijn geen gezichten te zien. Het is dan ook niet duidelijk hoeveel mensen er precies zitten te kijken. Of waar ze zijn. Of wat ze doen.

Zijn ze alleen of met een hele groep?

Zitten ze stiekem met een koptelefoon op of laten ze schaamteloos de buren meeluisteren?

Kijkt er iemand illegaal? Vast wel, als het online en anoniem kan…

Aanvankelijk lijkt het erop dat dit publiek voor onzichtbaarheid kiest om aan te tonen dat we hier toch nog met een taboeonderwerp te maken hebben. Gaandeweg roept het stiekeme gedoe ook vragen op over de conventies van online theater. Is het eigenlijk wel oké om bezoekers zonder expliciet consent met hun hoofd op het internet te zetten, inclusief hun huis- of slaapkamer? Als je een kaartje koopt, weet je waar je mee instemt, maar we zien toch vaak dat de webcams pas aan gaan door groepsdruk. Wat er hier gebeurd zou zijn, blijft gissen, en stiekem vind ik dat toch jammer.

Een aanzienlijk deel van dit publiek heeft er blijkbaar geen moeite mee om zich met naam en toenaam kenbaar te maken. Na afloop voelen ze zo’n onbedwingbaar verlangen om te applaudisseren en met de makers in contact te komen, dat ze alles aangrijpen om het virtueel te doen. Op Facebook worden oude foto’s opgezocht om dorstig op te reageren, normaal echt not done, maar nu maakt het niet uit. Zodra de makers op Instagram een bezwete foto plaatsen, stromen de hartjes, perzik-emojis en uitgetypte geluidseffecten binnen. Een man verkondigt trots dat zijn buren hebben kunnen meegenieten en krijgt de meeste likes van allemaal.