De eenzame hoofdjes zitten met grote ogen naar hun scherm te kijken. Van sommigen dacht ik dat ze hun camera niet aan hadden staan en in plaats daarvan een profielfoto lieten zien, maar ze blijken gewoon doodstil te zitten. Wie alleen zit lijkt meer gespannen af te wachten wat er gaat gebeuren tijdens de monoloog van het konijn.
Een chatvenster rechts naast de livestream is het enige dat erop duidt dat er publiek aanwezig is. De chat is min of meer anoniem: er staan wel namen, maar zoals altijd op het internet kun je nooit zeker weten of iemand onder zijn echte naam schrijft. Twee chatters beginnen een roleplay, anderen springen gretig in om samen te fantaseren over hun ideale theateravond.
In het theater zou dit gebrek aan onverdeelde aandacht ronduit onbeschoft zijn geweest, maar door de technologie maakt het niet uit. Wie er last van heeft, kiest gewoon voor een ander perspectief. Wie wel graag naar het publiek gluurt tijdens het theaterkijken, kan zich nu verlekkeren aan de interieurkeuzes van anderen.
Niemand ontsnapt aan het zaallicht. De meesten zitten met een hand voor de mond en wekken zo de indruk van diepe concentratie. Wie durft het aan om namens de groep te spreken?
Een diepte-interview met onze Recensent over ergernissen in de zaal, ongeschreven regels, De Theaterkrant, en het geven en krijgen van drie sterren.
Mensen blijven eerst achterin de zaal staan bedenken hoe ze zich moeten positioneren tegenover de anderen. Om niet te veel op te vallen, doen ze alsof ze met iets anders bezig zijn, bijvoorbeeld even het haar goed doen of hun kaartje wegstoppen. Als het zaallicht begint te dimmen wordt de druk om een keuze te maken voelbaar.
De focus is naar binnen gericht, of juist extreem naar buiten. Aan het begin van de avond uit dit laatste zich vooral in het zien-en-gezien-worden. Er wordt wanhopig gezocht naar oogcontact met een min of meer bekend gezicht. Meer dan dat oogcontact, een hoge ‘Heeeeeee’ en drie zoenen wordt het niet, waarna de cyclus zich herhaalt.
