Na een paar dagen observeren en afluisteren begint het in te dalen dat dit publiek op heel subtiele wijze bezig is met een show, gewoon onder mijn neus. Iedereen lijkt normaal te doen, aan de massa is niet zo veel te merken, maar wie zijn oren spitst vangt signalen op.
Na twee dagen lang overspoeld te zijn door cafétheater en bijbehorende bezoekers, lijkt het concept ‘locatietheater’ eindelijk aangeslagen bij de Utrechters.
Haar wankele gevoel verspreidt zich onder de mensen. Doordat de artiesten in hoog tempo van het ene punt naar het andere bewegen, rest hen niets anders dan meebewegen om het verhaal te volgen. De hoofden slingeren van links naar rechts, allemaal tegelijk.
Plotseling begint een kelner ergens midden in de ruimte te roepen. Hij herhaalt de onmogelijke bestellingen van zijn klanten. Het publiek lacht: wat een rare bestellingen. Waarom zou je dat nou doen?
Er wordt een kind opgevoerd om de angst van de millennial om volwassen te worden en verantwoordelijkheid te nemen te verpersoonlijken. Vanaf het moment dat het kind wordt opgevoerd, al tijdens de soundcheck, klampt het publiek zich aan haar vast.
Tijdens de voorstelling deelt het publiek zich plotseling op naar politieke voorkeur. Er wordt een harde scheiding gemaakt tussen links en rechts, zonder midden. Er worden stellingen geroepen, maar niemand lijkt te weten bij welke ‘kant’ de stellingen nou horen.
In Café De Morgenster gaat het publiek nog een stapje verder, door zich op het podium te hijsen en in gesprek te gaan met de artiest. Het lijkt brutaal, maar er is een lange opbouw voor nodig, die alleen maar leidt tot een anticlimax.
