Recensie van het publiek bij Mechanical Extasy door Club Guy & Roni tijdens NITE Hotel – uitgezonden op 2 mei 2020 – online
Hooggeëerd publiek, u dacht veilig te zijn in uw thuistheater? Helaas voor u maakt Publieksrecensies.nl een langverwachte doorstart, want onze recensent staat te trappelen om uw virtuele optreden te analyseren en beoordelen. Publieks-wat? Optreden? Beoordelen? Waar gaat dit nou weer over? Lees het hier (opent op nieuw tabblad)
In het virtuele NITE Hotel kan het publiek ronddwalen en in verschillende kamers kijken naar korte performances, alvorens bij de digitale main stage te verzamelen voor de hoofdvoorstelling. Vanavond zijn er twee hoofdacts: twee registraties van concerten. Wellicht voelde de eerste registratie wat afstandelijk op een schermpje, want dit publiek besluit om halverwege de tweede act in te breken. Of lijkt dat maar zo?
Het publiek kiest voor deze actie niet zomaar een registratie, maar een opname van een mensenmassa die in een Lowlandstent staat te kijken naar een paar dj’s op een podium omringd door een groep dansers. Terwijl de dansers om beurten steeds het podium af rennen om even later in een ander kostuum weer terug te keren, staat er bijna het hele concert lang iemand met een microfoon over de muziek heen dingen naar het Lowlandspubliek te roepen.
In de mix
Het festivalpubliek op de registratie lijkt er vooral voor de muziek te zijn, al is dat lastig te beoordelen, want het komt nooit lang in beeld. De camera’s zijn vooral gericht op de dansers en proberen vanuit zoveel mogelijk hoeken met allerlei effecten (de dansbewegingen volgen, Dutch angle, overvliegen, shaky cam, etc.) de festivalervaring over te brengen.
Het is in ieder geval muziek waarbij je moeilijk stil kunt blijven zitten, zeker vanaf de tweede helft van het concert. Zo op je bureaustoel thuis geeft het alleen niet hetzelfde gevoel als tussen de zweterige, hossende massa staan, ook niet door het camerawerk. Dat lijkt het publiek thuis ook te merken, dus er wordt een poging gedaan om op te gaan in de registratie. Letterlijk: webcambeelden van de kijkers verschijnen uitvergroot op onze schermen, live door de concertbeelden heen gemixt. Eén voor één, nooit tegelijk.
Production value
Nu het publiek zelf in beeld is, kruipt het liever in de rol van de dansers dan van het Lowlandspubliek. Er worden kostuums, schmink en later ook rekwisieten bij gehaald. Mensen dimmen hun lichten, zetten een discolamp aan en schijnen met een beamer videoprojecties op hun slaapkamermuur. De korrelige home videos kunnen echter niet op tegen de hoge production value van de concertregistratie.
Omdat we nooit een overzicht krijgen van alle kijkers thuis, is het niet duidelijk uit hoeveel mensen dit publiek bestaat. Het valt wel op dat in het begin vooral dezelfde gezichten voorbij komen. De meeste gezichten tonen wat gelijkenis met de performers die we zien op de registratie…
Vervreemding
Op de concertbeelden is te zien hoe de dansers op een hoog podium alles uit de kast halen, terwijl het Lowlandspubliek op twee meter afstand achter een hek staat. Het is vooral zenden, weinig ontvangen. Deze live-interventie bereikt ongeveer hetzelfde effect, alleen wordt de afstand gecreëerd door vertraging in de uitzending.
Doordat de beelden van publiek en performers in elkaar overvloeien ontstaat de illusie van interactie, maar iedereen lijkt vooral bezig met toeters en bellen tevoorschijn halen (en sambaballen). Het leidt tot het soort vervreemding waarvan je achteraf kunt zeggen dat het de bedoeling was, alleen wordt hier duidelijk een poging gedaan tot verbinding.
Backstage
Dan begint nog een ander patroon op te vallen. Door de vertraging krijgen we iedereen (per ongeluk?) backstage in beeld te zien. De 1.2 seconden voordat ze opgaan in weer een nieuw kostuum, laten we maar zeggen. We zien mensen in eerste instantie stilzitten, soms een beetje met hun hoofd op de muziek knikken, en zodra ze merken dat ze in beeld zijn, gaan ineens de handen in de lucht, staan ze op, beginnen wild te dansen, pakken snel hun rekwisieten erbij. Sommigen zien we vanaf het begin van hun spotlight al een feestje bouwen, maar de meesten herhalen dit patroon van stilzitten-opmerken-handjes omhoog.
Waar zit ik eigenlijk naar te kijken? Een leuk stukje publieksparticipatie of een open auditie?
Er komt een vrouw in beeld, alleen in haar kamer. Ze heeft een paarse lamp aangezet, dus waarschijnlijk wist ze wat eraan zat te komen. Er wordt een andere vrouw doorheen gemixt die al aan het dansen was voordat ze in beeld kwam. Ze danst door met een half oog op de camera, maar past haar bewegingen niet aan, lijkt het vooral voor zichzelf naar haar zin te hebben.
De vrouw in het paarse licht trekt een paar tellen nadat ze in beeld is gekomen een verbaasd gezicht, slaat haar handen voor haar mond en blijft met grote ogen naar haar scherm kijken, als een kind dat zichzelf voor het eerst in de spiegel ziet. Of nee, een kind dat zichzelf al heel vaak heeft gezien, maar weet dat het bekeken wordt door mensen die verwachten dat het kind zichzelf voor het eerst ziet.
Of ze zit gewoon aan de drugs, kan natuurlijk ook.
Dit publiek krijgt drie van vijf sterren.