Normaal gesproken zou de nieuwe aflevering getoond worden aan de zaal, die wordt dan live nabesproken met gasten én publiek. Vanavond wordt het iets anders vormgegeven: het publiek volgt thuis een livestream, en wie vragen heeft mag zich aanmelden voor een Zoom. Dat Zoomgesprek is op de livestream te zien op een net iets te kleine tv op een podium.
Perverselingen die stiekem naar de rest van het publiek willen gluren, komen hier niet aan hun trekken. Het is niet duidelijk hoeveel mensen er precies zitten te kijken. Of waar ze zijn. Of wat ze doen…
Hier geen Zoom-moeheid, eerder het zoeken naar de grenzen van het medium, zoals bijvoorbeeld het mixen van publiek en performers door middel van green screens. Op sommige momenten kan ik alleen maar denken aan het publiek dat er in levenden lijve zit: wat zien zij op dit moment? Zien zij mij? Wat mis ik?
Ieder lijkt zich extreem bewust van de geluiden in de eigen kamer. Zodra mensen zelf per ongeluk een geluid produceren, of er klinkt iets buiten hun muren, krimpen ze een beetje in elkaar of proberen het snel op te lossen – soms op hilarisch luidruchtige wijze. Helaas: hun vakje is al geelomlijnd.
Omdat het hele publiek in één oogopslag te zien is, ontstaat er meteen een intiemere sfeer. Ook alle persoonlijke bezittingen in beeld maken het geheel gemoedelijker dan een volle bak. Daarbij ligt vanavond de gemiddelde leeftijd redelijk hoog, dus ik krijg toch weer een beetje het gevoel dat ik in de schouwburg zit.
Het voelt een beetje als een video-installatie in een museumzaal: je staat er even bij te kijken, vervolgt dan je weg naar wat er verder nog te zien is, maar je blijft de muziek horen, dus waarschijnlijk keer je uit nieuwsgierigheid nog eens terug. Misschien duidt de stilte in de chat erop dat sommige bezoekers thuis ongeveer hetzelfde doen.
Zodra ze merken dat ze in beeld zijn, gaan ineens de handen in de lucht, staan ze op, beginnen wild te dansen, pakken snel hun rekwisieten erbij. Sommigen zien we vanaf het begin al een feestje bouwen, maar de meesten herhalen dit patroon van stilzitten-opmerken-handjes omhoog. Is dit een leuk stukje publieksparticipatie of een open auditie?
